اگر بعد از ظهرها حول و حوش ساعت پنج و نیم دختری را دیدید با کفش کتانی صورتی و سورمه ای
شلوار جین آبی
مانتوی سورمه ای
مقنعه سورمه ای
یه کیف سورمه ای طلایی در دست
یه کیف لب تاب روی شونه
یه چادر سیاه (از نوع دانشجویی) بر سر
داره خیابان باهنر را پیاده توی باران با سرعت میاد پایین به سمت تجریش بدانید اون منم
بی توجه به همه پولدارهای خیابان نیاوران و فرمانیه و کامرانیه
بی توجه به چشمهایی که متعجب به من نگاه میکنن که سرخوشانه دارم در باران به سرعت می رم و بلند بلند با خودم حرف می زنم
این روزها اینطوری زندگی می کنم
وقتی می رسم به جماران، نفسی می گیرم و لاین پیاده رو را عوض میکنم و حالا از اونور عین فشنگ می رم
بلند بلند با خودم حرف می زنم
تا می رسم به تجریش
و سلامی میکنم و تند تر می رم و زیارت می کنم و بعد میام خانه
این روزها هوا را دوست می دارم
وقتی باران می باره در خیابان شیب دار انگار شیلنگ آب را باز کردن با فشار قوی
و من لذت می برم که هستم هستی هست
امروز از همون اول صبح که بیدار شدم با دیدن اسمان ابری دلم گرفته بود،
حتی وقتی از اتوبوس پیاده شدم حدفاصل بین ایستگاه اتوبوس تا پژوهشگاه را که طی می کردم بازم دلم گرفته بود.
حتی وقتی از پله های پژوهشگاه بالا می امدم بازم دلم گرفته بود.
اومدم داخل و نشستم کنار بچه ها که صبحانه می خوردن و من هم شروع کردم به صبحانه خوردن و باز هم دلم گرفته بود
وقتی سیستمم را روشن کردم و رفتم توی سایتی که همیشه اول آن را چک می کنم و همزمان ایمیلم را هم زدم تا بیاد بالا بازم دلم گرفته بود.
وقتی خبر را باز کردم و چشمم افتاد به عکس اون رئیس لعنتی که آخر موجب شد من فرار را بر قرار ترجیح بدم دیگه نتونستم خودم را کنترل کنم و زدم زیر گریه.
تا حالا شده از آدمی تا حد مرگ بدتان بیاید؟ درست حکایت من است. تا سر حد مرگ از این مرد بدم میاد. مردی که سالها در جبهه جنگیده. سالها در کشورهای جنگ زده بوده. مردی که یک متر ریش دارد و اسمی پرطمطراق. ولی به یک جوان در مملکت خودش رحم نکرد. بزرگترین چیزی که موجب شد من کمتر از یک هفته بار و بندیلم را جمع کنم و از سازمان برم این مرد بود. مردی که موجب شد حالم از هر چی آدم مذهبی است به هم بخورد. مردی که موجب شد من تصمیم بگیرم چادرم را بندازم دور تا ریاکار نباشم. مردی که موجب شد من حالت تهوع بگیرم از هر آنچه که هم نام و هم فامیلی اوست.
صفحه خبر را بستم و سرم را بالا گرفتم تا اشکام نریزن روی صورت مثلا ارایش کرده ام! که آبرویم برود.
برای رفیق مجازیم می نویسم دارم اشک می ریزم الان همه فک میکنن من شکست عشقی خورده ام و او می خندد که دیوانه ای دختر
گوشی ام زنگ می زند رئیس سابق است، مدتهاست از او نیز بی خبرم. جوابش را نمی دهم. دلم نمی خواد جواب بدهم.
همانطور که اشک می ریزم می گویم خدایا می گویند تو در دلهای شکسته ای. دلم شکسته است....
****
خدا را شکر میکنم به خاطر همه چیز
ای کاش یاد بگیریم که بجنگیم برای داشته هایمان و نداشته هایمان
فرار کردن فقط صورت مسئله را پاک می کند، مسئله همچنان باقی است
کتابی که تازه تمامش کرده بودم از ارشاد مجوز گرفت و رفت برای انتشار
آن را تقدیمش کردم به همکاران سابقم؛ به پاس اینکه موجب شدند من بیاموزم فرار کردن از شرایط کنونی همیشه هم بد نیست....
این را در صفحه تقدیم نوشتم
میدانم که کتاب به سازمان می ره و می خونن. میخواستم بیشتر بنویسم اما ....
بگذریم
حال شما چطور است؟
عزاداری ها قبول
چقدر نذری خوردید؟ چاق نشدید؟
از همان روز اولی که مثلا کارمند شدم میزم و دم و دستگاهم را خودم تمیز می کردم و صد البته الانم میکنم.
اینجا نیروی خدماتی مان یه پسر جوانه فوق لیسانس روانشناسی داره.
دیگه شما بخونید حدیث مفصل را....
میخوام کله مبارک را بکوبم به دیوار
از اتوبوس پیاده می شوم همینکه پایم روی زمین می رسد یک 206 از کنارم می گذرد وحشت زده نگاهش می کنم و با پوزخندی می گوید: خوش تیپپپپپپپپ (با همین لحن)
دارم عرض خیابان را طی میکنم موتوری ای دارد رد می شود تا به من میرسد می گوید: چطوری خانم خوش تیپه
چشام گرد می شود در کمتر از چند دقیقه
به خودم مغرور می شوم و می خندم که به چی میگن خوش تیپی. مقنعه سرمه. عینک آفتابی زده ام. مانتوی اداری سورمه ای با شلوار سورمه ای. کفش پاشنه بلند مشکی. کیف مشکی و طلایی در دست.و عین همیشه چادری.
به سرخوشی این مردمان می خندم که کله صبح بساط خنده من را فراهم آورده اند
بعله من هم یک خوش تیپم
----
پشت سیستمم نشسته ام و دارم کار میکنم. خنده ام میگیرد. از فکر صبح. یکی از کارکنان نگاهم میکنه میگه چیه الی خوشحالی. برایشان تعریف می کنم و همه شان غش غش می خندن. از خنده هایم نمی ترسم. راحت میخندم. بلند می شم برم آب بخورم. دکتر نگاهی میکنه میگه بابا خوش تیپ. و باز هم همه می خندن.
یاد قبلنا می افتم. خنده هایی که از وحشت هزار دردسر و ح را س ت و کوفت و زهرمار در نیامده فروخورده می شد.
---
خوب حالا من یک عدد خوش تیپم و امروز برخلاف همیشه که ابروانم گره خورده بود لبخندی بر لبانم نقش بسته است
بفرمایید لبخند از چهره یک خانم خوش تیپ